Odprawa za zwolnienie z pracy nie jest odszkodowaniem ani zadośćuczynieniem i podlega opodatkowaniu. Otrzymane przez pracownika w związku z odmową przyjęcia nowych warunków umowy o pracę świadczenie w określonej wysokości nie podlega zwolnieniu od podatku dochodowego. Nie ma przy tym znaczenia, że intencją pracodawcy było zadośćuczynienie podwładnemu strat, a wypłata ww. należności pełni funkcję odszkodowania w związku z brakiem uzyskiwania dalszego stałego wynagrodzenia. Omawianego świadczenia nie można wszakże traktować sensu stricto jako odszkodowania czy zadośćuczynienia, gdyż rozwiązanie umowy o pracę wskutek braku zgody na modyfikację warunków zatrudnienia odbywa się zgodnie z obowiązującym prawem, a więc nie nosi znamion czynu bezprawnego.
W świetle przedstawionych wyjaśnień, odprawa wypłacona w okolicznościach, o których mowa powyżej – niezależnie od tego jak zostało nazwane i z czego wynika wysokość lub zasady jego ustalania – nie jest ani odszkodowaniem ani zadośćuczynieniem. W konsekwencji nie jest ona objęta wyłączeniem podatkowym na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a pracodawca jako płatnik ma obowiązek poboru i odprowadzenia od niej zaliczki podatkowej. Na takim stanowisku stanął Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej z 14 lutego 2017 r., sygn. 3063-ILPB1-2.4511.52.2017.1.DJ.
